Σοπέν - Βαλς, έργο 69 και έργο 18

Η στάση του Σοπέν απέναντι στο Βαλς εμφανίζεται αμφίσημη. Έγραψε δεκαοκτώ Βαλς, αλλά δημοσίευσε μόνο οκτώ και παρήγγειλε να καούν τα υπόλοιπα (το Βαλς αρ.9 εντούτοις, διασώθηκε). Βαλς αρ.9 σε Λα ύφεση Μείζονα, Έργο 69, αρ.1 Ο Ρόμπερτ Σούμαν το περιέγραψε ως "ένα κομμάτι σαλονιού από τα πιο ευγενικά....απόλυτα αριστοκρατικό". Βαλς σε Σι ελάσσονα, Έργο 69, αρ.2 Η χαριτωμένη εισαγωγή του Βαλς σε Σι ελάσσονα ίσως διαθέτει μια ευδιάκριτη θλίψη - όμως δεν είναι σε καμιά περίπτωση μελαγχολική. Η γρήγορα μετακινούμενη μελωδική γραμμή είναι και λαμπρή και αισιόδοξη. Αργότερα, η εισαγωγική μελωδία μεταφέρεται στη μείζονα τονικότητα, σύντομα όμως επανέρχεται η ελάσσονα τονικότητα και μαζί η προηγούμενη διάθεση. Βαλς Αρ.1 σε Μι ύφεση Μείζονα, Έργο 18 Ο Σοπέν συνέθεσε το σπινθηροβόλο Βαλς αρ.1 σε Μι ύφεση μείζονα Έργο 18 (Grande Valse Brilliante) στη Βιέννη το 1831, ενώ στα γράμματά του υπαινίσσεται την απέχθειά του για αυτό το ύφος. Το βαλς αυτό αντιπαραθέτει και συνδυάζει ένα σύνολ
0

Τζοακίνο Ροσσίνι - Άρια από την όπερα Σταχτοπούτα (La Cenerentola) "Nacqui all' affanno e al pianto"

Σκηνικό για την Πρώτη πράξη της όπερας Σταχτοπούτα σχεδιασμένο από τον Alessandro Sanquirico για την παράσταση που ανέβηκε στο θέατρο Λα Σκάλα το 1817.  
 

Η όπερα του Τζοακίνο Ροσσίνι με τον τίτλο Σταχτοπούτα (La Cenerentola) βασίζεται στο γνωστό παραμύθι και παρουσιάστηκε πρώτη φορά στη Ρώμη το 1817. Την άρια αυτή "Η ζωή μου είναι θλίψη και δάκρυα" τραγουδά η ηρωίδα στο φινάλε του έργου.

Δυνατές συγχορδίες, αρμονικές ακολουθίες των ξύλινων πνευστών και επαναληπτικές συγχορδίες των εγχόρδων αρχίζουν αυτήν την άρια. Ο Ροσσίνι έγραψε το ρόλο της Σταχτοπούτας για coloratura mezzo soprano, δηλαδή για μια φωνή ελαφρά χαμηλότερη από μία σοπράνο, κατάλληλη για ευαίσθητο και περίτεχνο τραγούδι. Από την αρχή είναι φανερό ότι ο συνθέτης παρέμεινε πιστός στο χαρακτηρισμό και έγραψε ένα εξαιρετικά απαιτητικό μέρος.

Το δεύτερο μισό της άριας συνοδεύει μια ελαφρότερη, τραγουδιστική μουσική. Αλλά προς το τέλος η άρια γίνεται πιο απαιτητική για τη σολίστ. Πρέπει να εκτελέσει μια μελωδία που ανεβαίνει ψηλά στο φωνητικό φάσμα και κατέρχεται στα χαμηλότερα άκρα του. Μετά την τελευταία φωνητική φιοριτούρα της Σταχτοπούτας, η ορχήστρα ολοκληρώνει το έργο.


Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου