Σοπέν - Βαλς, έργο 69 και έργο 18

Η στάση του Σοπέν απέναντι στο Βαλς εμφανίζεται αμφίσημη. Έγραψε δεκαοκτώ Βαλς, αλλά δημοσίευσε μόνο οκτώ και παρήγγειλε να καούν τα υπόλοιπα (το Βαλς αρ.9 εντούτοις, διασώθηκε). Βαλς αρ.9 σε Λα ύφεση Μείζονα, Έργο 69, αρ.1 Ο Ρόμπερτ Σούμαν το περιέγραψε ως "ένα κομμάτι σαλονιού από τα πιο ευγενικά....απόλυτα αριστοκρατικό". Βαλς σε Σι ελάσσονα, Έργο 69, αρ.2 Η χαριτωμένη εισαγωγή του Βαλς σε Σι ελάσσονα ίσως διαθέτει μια ευδιάκριτη θλίψη - όμως δεν είναι σε καμιά περίπτωση μελαγχολική. Η γρήγορα μετακινούμενη μελωδική γραμμή είναι και λαμπρή και αισιόδοξη. Αργότερα, η εισαγωγική μελωδία μεταφέρεται στη μείζονα τονικότητα, σύντομα όμως επανέρχεται η ελάσσονα τονικότητα και μαζί η προηγούμενη διάθεση. Βαλς Αρ.1 σε Μι ύφεση Μείζονα, Έργο 18 Ο Σοπέν συνέθεσε το σπινθηροβόλο Βαλς αρ.1 σε Μι ύφεση μείζονα Έργο 18 (Grande Valse Brilliante) στη Βιέννη το 1831, ενώ στα γράμματά του υπαινίσσεται την απέχθειά του για αυτό το ύφος. Το βαλς αυτό αντιπαραθέτει και συνδυάζει ένα σύνολ
0

Τζοακίνο Ροσσίνι - Σεμίραμις

Ο Τζοακίνο Ροσσίνι

Πρόκειται για το σοβαρότερο οπερατικό έργο του Τζοακίνο Ροσσίνι μετά τον Γουλιέλμο Τέλο. Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο θέατρο La Fenice της Βενετίας στις 3 Φεβρουαρίου του 1823. Πρωτοτυπία της εισαγωγής είναι ότι ενσωματώνει μουσική από την όπερα, πράγμα που ενδυναμώνει το δεσμό ανάμεσα στην οργανική σύνθεση της αρχής και στο δράμα που ακολουθεί. 

Την εισαγωγή ανοίγουν ρολαρίσματα των τυμπάνων και η μουσική κινείται από πιανίσιμο (πολύ ήσυχα) σε φορτίσιμο (πολύ δυνατά) σε λιγότερο από μισό λεπτό. Μια σύντομη παύση οδηγεί σε μια ήσυχη, ρέουσα μελωδία που παρουσιάζουν τα κόρνα και τα φαγκότα. Το προηγούμενο φορτίσιμο επιστρέφει και κατόπιν επαναλαμβάνεται η μελωδία του κόρνου για δεύτερη φορά, αλλά τώρα στα ξύλινα πνευστά με τη συνοδεία διακοσμητικών πιτσικάτι σε αρμονικές συγχορδίες των εγχόρδων.

Μια ξαφνική δραματική συγχορδία διακόπτει και αρχίζει το κύριο μέρος της εισαγωγής. Μετά από ένα ακόμη πιτσικάτο, η εναρκτήρια μουσική επιστρέφει, ακολουθούμενη από μια ελαφριά, αιθέρια μελωδία των βιολιών, η οποία αναπτύσσεται από ολόκληρη την ορχήστρα. Ένα πιτσικάτο των εγχόρδων φέρνει μια δεύτερη μελωδία, την οποία παίζουν τα κλαρινέτα και τα φαγκότα. Μια μικρή κορύφωση οδηγεί σε ένα σύντομο, αργότερο τμήμα και μια επανάληψη των δύο προηγούμενων θεμάτων, προτού κινηθεί σε μια τελική σθεναρή κλιμάκωση.



Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου