Σοπέν - Βαλς, έργο 69 και έργο 18

Η στάση του Σοπέν απέναντι στο Βαλς εμφανίζεται αμφίσημη. Έγραψε δεκαοκτώ Βαλς, αλλά δημοσίευσε μόνο οκτώ και παρήγγειλε να καούν τα υπόλοιπα (το Βαλς αρ.9 εντούτοις, διασώθηκε). Βαλς αρ.9 σε Λα ύφεση Μείζονα, Έργο 69, αρ.1 Ο Ρόμπερτ Σούμαν το περιέγραψε ως "ένα κομμάτι σαλονιού από τα πιο ευγενικά....απόλυτα αριστοκρατικό". Βαλς σε Σι ελάσσονα, Έργο 69, αρ.2 Η χαριτωμένη εισαγωγή του Βαλς σε Σι ελάσσονα ίσως διαθέτει μια ευδιάκριτη θλίψη - όμως δεν είναι σε καμιά περίπτωση μελαγχολική. Η γρήγορα μετακινούμενη μελωδική γραμμή είναι και λαμπρή και αισιόδοξη. Αργότερα, η εισαγωγική μελωδία μεταφέρεται στη μείζονα τονικότητα, σύντομα όμως επανέρχεται η ελάσσονα τονικότητα και μαζί η προηγούμενη διάθεση. Βαλς Αρ.1 σε Μι ύφεση Μείζονα, Έργο 18 Ο Σοπέν συνέθεσε το σπινθηροβόλο Βαλς αρ.1 σε Μι ύφεση μείζονα Έργο 18 (Grande Valse Brilliante) στη Βιέννη το 1831, ενώ στα γράμματά του υπαινίσσεται την απέχθειά του για αυτό το ύφος. Το βαλς αυτό αντιπαραθέτει και συνδυάζει ένα σύνολ

Η φλογέρα


Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν παίξει κάποτε κάποιο είδος φλογέρας (αυλού) ή κάποιο άλλο συγγενές του όργανο, όπως η μεταλλική σφυρίχτρα ή πίκολο. Είναι ένα σχετικά εύκολο όργανο και τα περισσότερα εγχειρίδια εκμάθησης της φλογέρας περιέχουν εύκολες μελωδίες, που αποτελούνται από τρεις ή τέσσερις νότες στην αρχή.

Όπως με όλες τις οικογένειες οργάνων, όσο μικρότερο είναι το μέγεθος ενός αυλού τόσο οξύτερος είναι ο ήχος που παράγει. Υπάρχουν πέντε διαφορετικά μεγέθη αυλών, από το μπάσο που έχει περίπου 60 πόντους μήκος, το τενόρο, το άλτο, μέχρι το σοπράνο και το σοπρανίνο που είναι το μικρότερο με μήκος γύρω στους 20 πόντους και παράγει τον οξύτερο ήχο. Το σοπράνο είναι ο πιο γνωστός αυλός. Εξαιτίας του μεγέθους του, περίπου 30 πόντους, παίζεται εύκολα από μικρά χέρια και είναι το όργανο που μαθαίνουν τα περισσότερα παιδιά στο σχολείο.

Η έκταση στη μουσική κλίμακα κάθε αυλού της οικογένειας φθάνει μέχρι και δύο οκτάβες. Ορισμένοι αυλοί είναι κατασκευασμένοι από πλαστικό και γι΄αυτό ο ήχος τους είναι συνήθως σκληρός. Οι ξύλινοι αυλοί παράγουν πιο γλυκό ήχο. 

Ο αυλός ήταν ένα από τα δημοφιλέστερα όργανα στην Ευρώπη από τον 14ο μέχρι τον 18ο αιώνα και ο τύπος του οργάνου που γνωρίζουμε σήμερα εξελίχθηκε από την εποχή της βασιλείας του Ερρίκου του VIII. Ήταν το αγαπημένο του όργανο, όταν δε πέθανε, άφησε μια συλλογή από 76 αυλούς.

Από το 1750 μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα οι συνθέσεις για αυλό μειώνονται διαρκώς, αφού υποσκελίστηκε από το φλάουτο και το κλαρινέτο. 

Πώς λειτουργεί

Η φλογέρα ανήκει στην οικογένεια των ξύλινων πνευστών οργάνων, που ονομάζονται έτσι επειδή κάποτε κατασκευάζονταν αποκλειστικά από ξύλο και παρήγαγαν τον ήχο τους με φύσημα. Σήμερα περιλαμβάνουν όργανα όπως το φλάουτο, τα οποία είναι μεταλλικά.
Όταν φυσήξουμε στο όργανο, ο ήχος παράγεται από την κρούση του αέρα στο χείλος του αυλού καθώς εξέρχεται από τη μικρή σήραγγα του αέρα. Η υπόλοιπη στήλη του αέρα πάλλεται καθώς διατρέχει το σωλήνα.

Όλα τα ξύλινα πνευστά όργανα έχουν οπές στη μια πλευρά του σωλήνα και συνήθως μια ακόμη στην αντίθετη πλευρά για τον αντίχειρα. Το όργανο με το φύσημα παράγει συγκεκριμένες νότες, εφόσον καλυφθούν μία ή περισσότερες οπές (εντελώς ή κατά το ήμισυ, όπως στην περίπτωση του σοπράνο).

Όσο περισσότερες οπές καλύπτονται, τόσο μακρύτερη είναι η στήλη του αέρα και η νότα που παράγεται βαθύτερη.

Οι φλογέρες είναι συνήθως κουρδισμένες σε ΝΤΟ και ΦΑ, δηλαδή οι χαμηλότερες νότες τους είναι η Ντο και η Φα.


Η φλογέρα στην Ελλάδα

Η φλογέρα ανήκει στα ελληνικά ποιμενικά όργανο, καθώς θεωρείται αερόφωνο όργανο της ελληνικής δημοτικής και λαϊκής μουσικής. Είναι κυλινδρικός σωλήνας ανοικτός και στα δύο άκρα, από ξύλο, καλάμι, σίδερο, μπρούντζο ή κόκαλο (φτερούγα, πόδι μεγάλου πουλιού). Έχει συνήθως έξι τρύπες μπροστά και μία πίσω. Τη συναντάμε σε όλη την ηπειρωτική Ελλάδα και με άλλα ονόματα όπως: καλάμι, παγιαύλι, νταρβίρα, τζαμάρα, τσαφάρι, τσούρλας, τζιράδι.

Σχόλια