Γιοχάνες Μπραμς - Κοντσέρτο για Πιάνο Αρ. 2 σε Σι ύφεση Μείζονα, Έργο 83

ΕΛΕΓΧΟΣ
ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΠΑΡΑΠΟΜΠΉ ΣΤΟ ΚΟΝΤΣΕΡΤΟ (ΑΦΟΥ ΘΑ ΕΧΕΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΕΙ Η ΣΧΕΤΙΚΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ)

Σπάνια ο Μπραμς έχει επιδείξει τέτοια σύγκρουση και κυριαρχία όπως στο Κοντσέρτο για Πιάνο, Αρ.2, που ολοκλήρωσε το 1881, όταν ήταν 48 χρόνων. Το έργο αποκαλύπτει μια βαθιά ωριμότητα που το εντάσσει στα μεγάλα ρομαντικά κοντσέρτα για πιάνο.

Η σύνθεσή του αντικατοπτρίζει την προσωπικότητα του συνθέτη. Για παράδειγμα, το σόλο τμήμα αυτού του κοντσέρτου είναι ένα έξοχο δείγμα του πολύ ιδιαίτερου τρόπου πιανιστικής γραφής του Μπραμς, που βασίζεται στο προσωπικό ύφος ερμηνείας του και τη φυσική του διάπλαση. Ο συνθέτης είχε μεγάλα χέρια που ερμήνευαν τα μεγάλα άλματα στα πλήκτρα και τις ισχυρές βαριές συγχορδίες που χαρακτηρίζουν την πιανιστική γραφή του.

Στο Κοντσέρτο για πιάνο Αρ.2 η μουσική είναι επηρεασμένη από τα ταξίδια του συνθέτη στην Ιταλία, όχι όμως από τα ιταλικά ακούσματα του Μπραμς αλλά από τα αισθήματα που βίωσε όσο βρισκόταν στη χώρα. Το έργο απηχεί το πάθος του ιταλικού λαού και αποπνέει την γαλήνη της όμορφης και ειρηνικής φύσης της Ιταλίας.

Η μουσική του Μπραμς ωρίμασε σταδιακά, αφομοιώνοντας όλα τα μουσικά στυλ των ημερών του. Το Κοντσέρτο για Πιάνο Αρ.2 υπαινίσσεται πολλές από τις καθορισμένες κλασικές μορφές: την αυξανόμενη κυριαρχία των αισθημάτων, που δηλώνει καθαρά την επίδραση του Μπετόβεν και τον απόηχο των Ουγγρικών μελωδιών , τις οποίες έμαθε ο Μπραμς από τον παλιό του φίλο Ρεμένιϊ.

Απαιτητική εκτέλεση
Το Κοντσέρτο για Πιάνο Αρ.2 του Μπραμς είναι μοναδικό από την άποψη ότι έχει τέσσερα, αντί για τα συνηθισμένα τρία μέρη. Η εκτέλεση απαιτεί επομένως τεράστια προσπάθεια από τον σολίστ ως προς τη δεξιοτεχνία αλλά και την αντοχή του, μια που διαθέτει ελάχιστα διαλείμματα για ένα συνολικό χρόνο ερμηνείας που διαρκεί σχεδόν μία ώρα.

Σε ολόκληρο το έργο, οι μελωδίες εισάγονται από το πιάνο και ένα άλλο σόλο όργανο, όπως για παράδειγμα το κόρνο στην έναρξη του κοντσέρτου. Έπειτα επανέρχονται με διάφορες μεταμφιέσεις, αιφνιδιάζοντας τον ακροατή με ένα αίσθημα οικειότητας, τη στιγμή ακριβώς που νομίζει ότι ξεκινά μια καινούργια μελωδία.

Στην αρχή, οι διαθέσεις του πάθους και της γαλήνης εναλλάσσονται με ίση δύναμη. Το δεύτερο μέρος προδίδει τον παλιό Μπραμς, ορμητικό και θυελλώδη στην έκφραση των αισθημάτων. Εν τούτοις, η γαλήνη αντικαθιστά τη θύελλα στο τρίτο μέρος, ενώ στο τελευταίο ο ρυθμός θυμίζει το Λατινικό χορό saltarello, δημιουργώντας στον ακροατή την αίσθηση του ηλιόλουστος μεσογειακού τοπίου.

Αναλυτική παρουσίαση του κοντσέρτου θα βρείτε εδώ: ΝΑ ΓΡΑΦΕΙ ΕΔΩ Η ΠΑΡΑΠΟΜΠΗ