Ζωρζ Μπιζέ - Κάρμεν, Σουίτα Αρ. 2

Αυτή η σουίτα του Ζωρζ Μπιζέ, η οποία περιλαμβάνει κάποιες ορχηστρικές προσαρμογές από την όπερα, αφηγείται το μύθο της Κάρμεν, καθώς διχάζεται ανάμεσα στον έρωτά της για τον Δον Χοσέ και τον αλαζονικό ήρωα των ταυρομαχιών. Η σουίτα περιέχει δύο ιδιαίτερα "Ισπανικές" συνθέσεις: τη σαγηνευτική, εξωτική Habanera και τη μαυριτανική μουσική του Τσιγγάνικου Χορού.

Η Σουίτα Αρ. 2 εκδόθηκε το 1887.

- Το Εμβατήριο των Λαθρεμπόρων

Το Εμβατήριο των Λαθρεμπόρων είναι απόκοσμο, καθώς φλάουτα συνοδευόμενα από το πιτσικάτο των βαθύχορδων εισάγουν απλά το θέμα. Σύντομα, ακούγονται τα φαγκότα που παίζουν απόμακρα, διαφυλάσσσοντας την απόκοσμη ατμόσφαιρα. Η μουσική άλλοτε σκοτεινιάζει κι άλλοτε φωτίζεται, σύντομα όμως το επίμονο εμβατήριο επανέρχεται.

- Habanera

Η Habanera, η διασημότερη μελωδία της σουίτας, βασίζεται σε ένα Κουβανέζικο χορευτικό τραγούδι. Στα χέρια του Μπιζέ όμως μεταμορφώνεται σε μια κυματιστή και εξαιρετικά θελκτική μελωδία, η οποία συνοψίζει αριστοτεχνικά το χαρακτήρα της Κάρμεν.

- Νυχτερινό

Αντίθετα το Νυχτερινό είναι σε μια εντελώς διαφορετική διάθεση, ήρεμη και ρομαντική. Από την έναρξη με τα κόρνα, τη συνέχεια με την εκφραστική ερμηνεία των βαθύχορδων, μέχρι τον απόηχο του κόρνου στο τέλος.

- Το τραγούδι του Τορεαντόρ

Το Τραγούδι του Ταυρομάχου ανοίγει με μια επιθετική διάθεση, ο ταυρομάχος εκπροσωπείται από το κόρνο. Τελικά επανέρχεται το θέμα που ακούγεται προηγουμένως στους Τορεαντόρ και το μέρος καταλήγει με ολόκληρη την ορχήστρα σε μια συναρπαστική κορύφωση.

- Αλλαγή Φρουράς

Η Αλλαγή Φρουράς αναγγέλλεται από το κάλεσμα της σάλπιγγας. Ακολούθως δύο φλάουτα παίζουν ένα ζωηρό μικρό εμβατήριο. Συναντώνται με σποραδικές κραυγές της κορνέτας και συνοδεύονται εδώ κι εκεί από το πιτσικάτο των εγχόρδων, μέχρι να ακουστούν τα χάλκινα πνευστά και το τρίγωνο. Καθώς φουντώνει το εμβατήριο, μια θαυμάσια συνομιλία ακούγεται ανάμεσα στα δύο φλάουτα και στην ορχήστρα, προτού το εμβατήριο σβήσει ήσυχα, μακριά.

- Τσιγγάνικος Χορός

Στον Τσιγγάνικο Χορό, ο Μπιζέ χρησιμοποιεί ιδιώματα της ισπανικής τσιγγάνικης μουσικής για να πλάσει αυτόν τον εξωτικό και σφριγηλό χορό. Εδώ φλάουτο και πίκολο, τονισμένα σε διαστήματα τρίτης, συναγωνίζονται και στροβιλίζονται στο φόντο του πιτσικάτο των εγχόρδων και της άρπας, η οποία δίνει την ψευδαίσθηση συγχορδιών κιθάρας. Μετά από αυτό, τα χάλκινα πνευστά αποδίδουν τη μελωδία και ο χορός παίρνει άγρια, γρήγορη και φρενιτώδη μορφή πριν σταματήσει αιφνίδια.

* Για την παρουσίαση της Σουίτας Αρ. 1 πατήστε ΕΔΩ